Op een donkere dinsdagavond in november moest het dan gebeuren: Sint Maarten. Aangezien deze feestdag niet bij iedereen bekend is, zal ik even de oorsprong proberen uit te leggen.
Heel lang geleden, rond het begin van onze jaartelling, was er een edelman genaamd Martinus (Maarten dus). Toen hij op zijn paard de stadspoort binnen wilde gaan, zag hij langs de weg een zwerver. In die tijd was het verboden voor mensen om zonder mantel de stad binnen te gaan. Deze zwerver had uiteraard geen mantel, maar hij wilde wel de stad in. Toen kwam Martinus op het idee om zijn mantel met een zwaard doormidden te delen, zodat zowel hij als de zwerver de stadspoort konden passeren. Deze edelmoedige daad heeft Martinus een heiligverklaring opgeleverd en daarom staat hij nu in ons land bekend als Sint Maarten.
Nu is het in Nederland traditie dat op de naamdag van Sint Maarten 's avonds de kinderen met lampionnen langs de deuren gaan om liedjes te zingen in ruil voor lekkers.
Nu was de EC ook op het lumineuze idee gekomen het feest van deze heilige eens te vieren. Zo kwam het dat op die donkere dinsdagavond in november 15 Stretchers waren verzameld aan de Witbreuksweg, bij Dennis thuis.
Na een welverdiende kop koffie of thee werd er meteen aan de slag gegaan met het fabriceren van lampionnetjes in alle mogelijke vormen en kleuren. Sommigen volgden de bouwtekeningen van een voorbeeld, en weer anderen lieten hun fantasie volledig de vrije loop. Dit resulteerde in vormen die varieerden van een octopusachtige sprietenconstructie tot een simpele doos met gaten voor het licht. Helaas is alle bewijs van deze creativiteit in de vlammen omgekomen, maar daarover straks meer.
Toen iedereen zijn lampion af had en zijn drinken op had, werd het tijd om onze zangkwaliteiten aan de campusbewoners ten toon te spreiden. Onder het knutselen hadden we namelijk al gestudeerd op een viertal van de allerbeste Sint Maarten klassiekers. Tijdens onze tocht over de campus waren toch vooral de bewoners van de Witbreuksweg de klos, en dan vooral diegenen die bekend waren bij de meelopende Stretchers. Dankzij ons geweldig gezang werden wij dikwijls beloond met pepernoten, koekjes of zelfs chips. Of was het zodat we snel onze mond zouden houden?
Met een tevreden gevoel na het blijmaken van al die vriendelijke studenten gingen we weer op weg naar Dennis' flat. Helaas konden niet alle lampionnen dat nog meemaken, omdat ze al tot as waren verbrand. Sommige van onze vrolijke Sint Maarten vierders hadden namelijk het aansteken van andermans lampion tot een sport verheven. Deze sport eiste helaas vele slachtoffers onder de lampionnetjes. Slechts een enkele wist het te overleven tot Dennis' deur, maar werd daar vaak alsnog door de eigenaar gecremeerd.
Toen iedereen zijn spullen weer had gepakt splitste de groep zich in twee: "naar huis" en "naar de VB". Aangezien ik bij de laatste groep zat, zal ik daar maar wat over vertellen. Nou, de VB…. Tja, het was natuurlijk weer erg gezellig om onder het genot van een Guiness, Hoegaarden of colaatje na te praten over de avond. Ik kan het ook zeker aanbevelen voor een volgende keer. Daarna gingen ook de VB-gangers naar huis toe, waarmee de avond ook voor ons tot een eind kwam.
Mayke van der Ploeg